Zrób własne ćwiczenie! Portal Wordwall umożliwia szybkie i łatwe tworzenie wspaniałych materiałów dydaktycznych. Wybierz szablon. Wprowadź elementy. Pobierz zestaw ćwiczeń interaktywnych i do wydruku. Dowiedz się więcej. Rozpoznawanie roślin uprawnych - Rozpoznawanie roślin okrytonasiennych - Jezioro.
Klimat Pora jesienna, to jedna z czterech podstawowych pór roku w przyrodzie, w strefie klimatu umiarkowanego. Charakteryzuje się umiarkowanymi temperaturami powietrza z malejącą średnią dobową, oraz (w przypadku Polski) stosunkowo dużym w skali roku opadem atmosferycznym. W świecie roślin i zwierząt jest to okres gromadzenia zapasów przed zimą[1]. Za jesień klimatyczną przyjmuje się okres roku (następujący po lecie), w którym średnie dobowe temperatury powietrza wahają się pomiędzy 15 a 5 °C[2]. Zasadniczo po jesieni następuje zima, jednak pomiędzy tymi okresami znajduje się klimatyczny etap przejściowy – przedzimie. Jesień astronomiczna rozpoczyna się w momencie równonocy jesiennej i trwa do momentu przesilenia zimowego[3], co w przybliżeniu oznacza na półkuli północnej okres pomiędzy 23 września a 22 grudnia (czasami daty te wypadają dzień wcześniej lub dzień później, a w roku przestępnym mogą być dodatkowo cofnięte o jeden dzień). Podczas jesieni astronomicznej dzienna pora dnia jest krótsza od pory nocnej, a ponadto z każdą kolejną dobą dnia ubywa, a nocy przybywa. Dla półkuli południowej wszystkie opisane daty i zjawiska są przesunięte o pół roku. Za miesiące jesienne na półkuli północnej uznaje się wrzesień, październik i listopad, a na południowej marzec, kwiecień i maj. Roślinność Poranne mgły i kolorowe liście wprowadzają do ogrodu jesienny nastrój, a kwitnące jeszcze o tej porze byliny dodają mu urody. I nie pozwalają zapomnieć o lecie... (Fot. Paweł Słomczyński) Niektóre gatunki bylin, takie jak rudbekie, słoneczniczki czy liatry, rozpoczynają kwitnienie w środku lata i kontynuują je do września lub października. Sporo jest też roślin, jak wieloletnie astry zwane marcinkami, chryzantemy czy odmiany rozchodnika okazałego, które dopiero teraz rozwijają pąki kwiatowe. Oprócz tych popularnych jesienią swoje pięć minut mają także gatunki mniej znane, np. mało wymagający żółwik (Chelone) o różowych kwiatach w kształcie głowy żółwia. Równie łatwy w uprawie jest niewysoki (do 30 cm) rdest pokrewny (Polygonum affine) o kwiatach różowych i czerwonych, skupionych w zwartych kwiatostanach. Szeroko się rozrasta i może pełnić funkcję rośliny okrywowej. Miejsca zacienione warto ożywić dorastającą do 40-60 cm trójsklepką owłosioną (Tricyrtis hirta). Jej wzorzyste kwiaty przypominają storczyki. Z kolei na stanowiska słoneczne, a przy tym wilgotne nadaje się wieloletnia lobelia szkarłatna (Lobelia cardinalis) o intensywnie czerwonych kwiatach. Późne byliny warto wykorzystać do stworzenia atrakcyjnych jesiennych kompozycji. Astry (krzaczasty, nowobelgijski czy nowoangielski) kwitną bardzo obficie na fioletowo, różowo albo biało. Ich odmiany różnej wysokości (30-150 cm) warto sadzić w towarzystwie srebrzystych jałowców, świerków kłujących i krzewów o purpurowych liściach, takich jak berberys Thunberga 'Atropurpurea' czy perukowiec 'Royal Purple'. Byliny, które długo kwitną, możemy też łączyć na rabatach z równie wytrwałymi gatunkami jednorocznymi, takimi jak aksamitki, nagietki oraz astry chińskie. Kwiatowy akord na koniec sezonu wybrzmiewa też w ogródkach skalnych. Do niskich, a efektownie kwitnących jesienią gatunków należą: cyklamen neapolitański, dziewięćsił bezłodygowy, goryczki - siedmiodzielna i chińska, rozchodnik Siebolda, zawciągowiec zwyczajny i złocień arktyczny. Jesienne byliny zwykle dość późno rozpoczynają wegetację, dlatego na rabacie dobrze jest je sadzić z gatunkami wiosennymi. Dzięki temu ciągle będzie tu kolorowo. Zwierzęta Jesień wśród ptaków to okres widowiskowych wędrówek. Chodź odloty zaczęły się już w sierpniu, to jednak przełom września i października jest czasem, kiedy na niebie można obserwować klucze żurawi, gęsi czy kormoranów. Wschodnią granicę gmin Suchy Dąb i Cedry Wielkie tworzy obszar specjalnej ochrony ptaków Dolina Dolnej Wisły. Jest on terenem, przez który prowadzi szlak wędrówek dziesiątek tysięcy ptaków wodno-błotnych. Stanowi bardzo interesujące miejsce obserwacji ornitologicznych, między innymi nurogęsi, bielików, gągołów czy gęsi, które tworzą czasem w locie zamiast tradycyjnych kluczy ciekawe figury. Zimą, w naszej szerokości geograficznej warunki bytowania ptaków bardzo zmieniają się w stosunku do tych, jakie panują w ich okresie lęgowym. Podstawowym czynnikiem jest brak pokarmu. Znikają w tym czasie z naszego otoczenia owady i płazy. Jeziora i rzeki zamarzają, odcinając dostęp do ryb i znajdujących się tam bezkręgowców. Ptaki żyjące na zbiornikach wodnych tracą bezpieczną kryjówkę. W czasie opadów śniegu, biały puch pokrywa roślinność, która i tak w tym czasie znajduje się w stanie spoczynku i nie wytwarza nasion i owoców. Jako przykład może nam posłużyć nasz pospolity bocian biały, który poluje spacerując po polach i łąkach. Żaby jednak nie stanowią podstawy jego pokarmu, w skład jego diety wchodzą przede wszystkim owady (np. pasikoniki, chrząszcze), dżdżownice oraz drobne gryzonie jak norniki czy ryjówki. W okresie zimowym większa część jego menu nie występuje, a teren łowów pokrywa warstwa śniegu. Tymczasem w Afryce znajdzie dla siebie wiele otwartych przestrzeni pełnych szarańczy i innych przysmaków. Głównym celem wędrówek ptaków z Polski jest południowo zachodnia Europa oraz prawie cała Afryka. Zależnie od indywidualnych cech, poszczególne gatunki wybierają różne szlaki przelotów. Część z nich kieruje się na zachód i przez cieśninę Gibraltarską, inne omijają Morze Śródziemne od wschodniej strony przez cieśninę Bosfor. Są też ptaki, które przelatują bezpośrednio nad akwenem oddzielającym oba kontynenty. Północne tereny Czarnego Lądu to zimowe ostoje miedzy innymi żurawi, łysek, gęgaw czy kopciuszka. Bociany, trzczinniczki, muchołówka szara i kukułka docierają nawet do Republiki Południowej Afryki. Ptaki pokonują od kilku do nawet kilkudziesięciu tysięcy kilometrów. Niektóre przygotowania ptaków do odlotu łączą się ze wcześniejszym gromadzeniem się osobników z danego regionu w jednym miejscu. W ten sposób szykują się do podróży żurawie czy bociany, tworząc swoje słynne sejmiki. Podobne zachowanie można zaobserwować u sójek, które w okresie jesiennym spotyka się w liczniejszych grupach. Przyczyna jest zgoła inna, ponieważ te ptaki pozostając w kraju na zimę robią zapasy pożywienia z żołędzi czy bukwi. Ptaki zlatują się więc w okolice dębów i zbierają jego nasiona, by ukryć je w dziuplach lub ściółce. Nie odlatują jednak później do ciepłych krajów i stąd powiedzenie „wybierać się jak sójka za morze”. Inne sposoby przygotowania się do zimy wykazują ssaki czy płazy. Ta druga grupa zwierząt, podobnie jak gady, są zmiennocieplne i nie przeżyją w ujemnych temperaturach. W związku z tym zapadają w sen zimowy, zakopując się w mule na dnie zbiorników wodnych lub szukają kryjówki w różnych szczelinach. Październik to czas układania się do snu jeży oraz nietoperzy, które latem spotykamy w naszych ogrodach i nad głowami. Większe ssaki zmieniają w tym czasie futra na zimowe. Najlepiej można to zaobserwować u sarny, która z czerwono rudej staje się szaro popielata. Na przełomie października i listopada samce tego gatunku, zwane kozłami, zrzucają poroże i ze spaceru możemy przynieść ciekawą pamiątkę. Fot. i red. U. Bastek
1. Organizm w środowisku. a) rośliny: przykłady aklimatyzacji roślin do zmieniających się warunków środowiska, wybrane adaptacje rozwojowe, morfologiczne i metaboliczne występujące w świecie roślinnym, odbieranie bodźców środowiskowych przez rośliny, fizjologia roślin a produktywność roślin użytkowych.
Recenzja: „Niezwykłe przyjaźnie w świecie roślin i zwierząt”. Recenzja: „Niezwykłe przyjaźnie w świecie roślin i zwierząt”. 11 lipca 2019 Mój przyjacielu. Jak wiele napisano już o istocie przyjaźni. Nad jej fenomenem pochylają się mistrzowie pióra i twórcy piosenek, psycholodzy i badacze, literatura pęka w szwach od cytatów, które przetaczać można nieustannie. Autorzy książek dla dzieci także często podejmują ten temat, prezentując albo relację między osobami, często odmiennych charakterologicznie, albo uciekając się do obrazowych metafor czy personifikacji. Niezwykłe przyjaźnie Niezwykłe przyjaźnie Tymczasem Emilia Dziubak w swojej autorskiej książce „Niezwykłe przyjaźnie w świecie roślin i zwierząt” (wyd. Nasza Księgarnia, 2018) podchodzi do zagadnienia w odmienny sposób. Oto poznańska ilustratorka kreuje kociego bohatera Homera, któremu brakuje prawdziwego przyjaciela. Dostojny koci jegomość, znieważony przez ludzi postanawia wyruszyć w świat w poszukiwaniu kogoś, kto go doceni, zaopiekuje się, będzie naszego Homera uwielbiał… I tym tropem ruszamy wspólnie w poszukiwaniu istoty przyjaźni. Wędrówka Homera jest tylko pretekstem do spojrzenia w głąb tematu, nie jednak w aspekcie społecznym czy psychologicznym, a bardziej kierując się w stronę czystej biologii. Na kolejnych bogato wypełnionych ilustracjami kartonowych stronach czytelnik dowie się, czy istnieją między zwierzętami oraz roślinami relacje opiekuńcze, trwałe stosunki budowane na całe życie, przyjaźnie fałszywe lub okazjonalne. Przedstawione grupy zoologiczne czy botaniczne to ciekawe przykłady zaczerpnięte wprost z natury, a ich znajomość pobudza do dalszych poszukiwań. Zdobywanie wiedzy jest bowiem bardzo przyjemne, zwłaszcza tej niedostępnej doświadczalnie przeciętnemu człowiekowi, a dzięki tej książce możemy na przykład zaobserwować żabnicę wabiącą małą rybę specjalnym świecącym wyrostkiem gdzieś w morskiej głębinie, współpracujące przy polowaniu wilki i kruki czy bakterie brodawkowe, dzięki którym fasola może rosnąć, sama dostarczając im związki węgla. Kot Homer niczym wszechwiedzący narrator, nie angażuje się, a obserwuje i komentuje te zależności, sam ostatecznie wracając do punktu wyjścia. Ilustracji Emilii Dziubak przedstawiać nie trzeba, artystka ponownie ujawnia swój kunszt i zamiłowanie do realistycznego detalu nie pozbawionego jednak nuty poezji. Z pewnością „Niezwykłe przyjaźnie w świecie roślin i zwierząt” ucieszą nie tylko amatorów jej języka artystycznego, to świetna propozycja dla małych badaczy, biologów i miłośników przyrody. Barbara Górecka
ZWIERZĘTA NA ŁĄCE - WIOSNA w świecie roślin i zwierząt - wiosna - wiosenne słowa - WIOSENNE KWIATY - Wiosenny quiz wiedzy - zwierzeta bugs team 1
Niezwykłe przyjaźnie. W świecie roślin i zwierząt Kotu Homerowi brakuje prawdziwego przyjaciela Postanawia wyruszyć w świat w jego poszukiwaniu. Najpierw musi się jednak zastanowić, co w przyjaźni jest dla niego najważniejsze. Czy opiekowanie się sobą nawzajem, czy bezinteresowność i pełne oddanie, a może wierność? W swej podróży pozna niezwykłe pary: mrówki i mszyce, rybę podnawkę i rekina, sikorę i drozda, koźlarza babkę i brzozę, zawisaka powojowca i floksa oraz wiele innych stworzeń. Czy znajdzie bratnią duszę? Emilia Dziubak w piękny sposób łączy opowieść o przyjaźni z ciekawostkami z życia zwierząt i roślin. Emilia Dziubak ukończyła grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Debiutowała w 2011 roku autorską książką kucharską dla dzieci pt. Gratka dla małego niejadka, która znalazła się w ścisłym finale konkursu na najpiękniejsze książki obrazkowe 4th CJ Picture Book Award w Korei. Jej ilustracje ukazują się w takich czasopismach jak Gaga, Przekrój, Wprost czy Art & Business. Dwukrotnie otrzymała nominacje w konkursie PTWK Najpiękniejsze Książki Roku. Laureatka Nagrody Literackiej Warszawy w 2014 r. za książkę Proszę mnie przytulić. ✅ Autor: Emilia Dziubak ✅ Wydawnictwo: Nasza Księgarnia ✅ Rok wydania: 2018 ✅ Liczba stron: 28 ✅ Format: 23,1x31 cm
. 164 285 418 419 234 9 94 435
przykłady rytmów sezonowych w świecie roślin i zwierząt
