PiątekTo był piątek. Co prawda nie trzynasty, ale jednak piątek. A skoro nie trzynasty, więc nic pechowego spotkać mnie nie mogło. Zresztą i tak nie wierzę w jakieś tam pechy mające się kumulować właśnie w ten dzień. Tak swoją drogą to dziwne, że u nas trzynastka jest liczbą pechową, a dla innych na przykład dla południowoamerykańskich Indian lub Chińczyków trzynastka jest najszczęśliwszą liczbą pod słońcem. Czyżby oni postrzegali szczęście inaczej, czy też my tego szczęścia nie widzimy? Pewnie to kwestia kultury, tradycji i wierzeń. Wróćmy jednak do mojego piątku nie szósty sierpnia bieżącego roku miał tyle z dnia pechowego, co na przykład czwartek dwudziestego czwartego czerwca w tymże roku. Tyle, czyli nic. Nie zapytam, co Wy o tym sądzicie, ponieważ jestem przekonany, że myślicie podobnie. Zostawmy jednak na boku te pytania i inne dywagacje, ponieważ dzisiejsza anegdota nie dotyczy cyfr i dni pechowych, lecz zdarzeniu, które miało miejsce szóstego sierpnia, mogę z całą stanowczością stwierdzić, że kolor nie ma znaczenia. Tak, tak, nie ma znaczenia. Nie zgadzacie się ze mną? Tak, nie zgadzacie się. W waszych oczach widzę zdziwienie, a nawet oburzenie. W głowie zrodziło Wam się zapewne pytanie: co temu Markowi za głupoty chodzą po głowie. Możecie się nie zgadzać i możecie tak o mnie myśleć, a ja nadal twierdzę, że kolor nie ma znaczenia. Oczywiście nie zawsze i wszędzie, ale w niektórych sytuacjach wcale nie jest pomocny. Dla poparcia mojego twierdzenia opowiem Wam historię, będącą idealnym przykładem prawdziwości mojego tak około dwadzieścia parę lat temu wstałem nieco później niż zwykle. To „nieco” wynosiło około trzydziestu minut (niby dużo, ale cóż to jest naprzeciw wieczności). Zaspanie zdarzało się bardzo, bardzo rzadko. Spóźnienie się do pracy nie wchodziło w rachubę, chociaż kilka razy w życiu „udało mi się to osiągnąć”.Zaspaliście kiedyś? Jeśli tak to na pewno wiecie, co dzieje się w głowie, gdy zaśpicie. Znacie te piętrzące się trudności, gdy wszelkie poranne czynności musicie wykonać o wiele, wiele szybciej niż zwykle. Jeszcze nie do końca obudziliście się, a wasz ośrodek decyzyjny błyskawicznie wydaje wam rozkazy i to w trybie natychmiastowej wykonalności. Cały organizm próbuje nadążyć z ich wykonaniem, ale nie jest łatwe, bo trudno tak w jednej chwili wyrwać się z objęć głowie, w sercu i całym ciele włączył się upierdliwy i stresujący alarm z grzmiąco wrzeszczącą szczekaczką. Szybciej, szybciej, szybciej!!! Szybciej, żeby się nie spóźnić!!! Szybciej, szybciej, szybciej… dawaj, dawaj, dawaj… toaleta czeka i prysznic też!!! Przyspieszasz, starasz się. Chcesz nadążyć. Chcesz? Musisz, a wówczas… Wszystko, dosłownie wszystko, a głównie mieszkalne otoczenie oraz zwykłe poranne czynności zawsze, naprawdę zawsze stają przeciw wewnętrzne robią się jakby węższe i trudno się w nie zmieścić, więc obijasz się o futryny. A tak w ogóle to one nie są chyba na swoim miejscu. Próg w sypialni i w łazience urasta do wielkości kłody rzuconej wprost pod twoje nogi. Podłoga staje się śliska niczym idealna tafla lodowiska. Prysznic na dzień dobry opluje cię zmrożonymi igiełkami szoku. Szampon zamieni się w kwas wypalający oczy. I jeszcze ten ręcznik bawiący się z tobą w chowanego. Wszystko się zmówiło, by wykorzystać twój brak czucia i czujności. Mimo to udało ci się w końcu przebrnąć przez to poranne pole minowe. Dobra jest, trzeba to ścierpieć, a teraz szybkie ubieranie i znowu jeszcze wcześniej szybciej niż zazwyczaj chcesz zrobić żonie herbatę, sobie kawę, a wszystko w waszych ulubionych porannych kubkach. Dziwne? Wcale nie, przecież to, że zaspałeś i bardzo się spieszysz, nie zwalniają cię od grzeczności i porannych rytuałów. Chyba zgadzacie się ze mną. Poranne rytuały zawsze są przyjemne, a nawet są przyjemnością wielką. Zrobiłeś kawę, zrobiłeś herbatę... ale dlaczego w jednym kubku? Nie pytasz o to siebie w tym momencie, bo nawet o tym jeszcze nie wiesz. Pierwszy łyk takiej mikstury (twojej kawy) powoduje gwałtowne, nieoczekiwane skurcze żołądkowe, które natychmiast skutkuje wykrzywieniem twarzy i piekielnym zaskoczeniem w oczach. Organizm, a szczególnie układ pokarmowy (popiciowy?) walczy sam ze sobą. W czasie krótszym niż trwa myśli mgnienie, pyta sam siebie, czy przyjąć (wchłonąć), czy też odrzucić połkniętą ciecz o smaku trucizny. Żołądek organizmu poddany już wie, że coś jest nie tak, ba on wie, że nie tak to miało być (smakować). Jednak jeszcze nie może tego sprecyzować. Błyskawicznie wysyła zapytanie do kubków smakowych i innych neuronów, budząc je wszystkie wściekłym wrzaskiem ratunkowym. Co jest!? No ku…, co jest?! Wyrwane z uśpienia natychmiast uruchamiają alarm wyjącobluzgający, a jednocześnie cichutko i błyskawicznie wydają rozkaz. Odrzucić, kur… wyrzucić ten poranny „prezent”!!! Myślicie, że taka pomyłka jest niemożliwa? Skończcie, proszę tylko na myśleniu i nie próbujcie tego nawet w środku sobie może jeszcze, jak w ściśniętym i opóźnionym czasie, wsiadacie do swojego samochodu i wyjeżdżacie na asfaltowe ścieżki prowadzące do pracy. Pamiętacie na pewno, że właśnie w tym czasie wszystkie samochody, jak na złość, jadą o wiele, wiele wolniej niż zwykle. Zielona fala zawsze wtedy jest czerwona, a jej światła na skrzyżowaniach świecą tylko nieco krócej od parę osób, a może wielu z Was ma podobne wspomnienia zaspanej gonitwy porannej i piętrzących się jednak do tego, co zdarzyło się dwadzieścia lat dalszy już wkrótce.